چه می شود گفت وقتی در سوگ معلمی می نشینی که حتی به اندازه ی سال های عمر تو بهار و پاییز را ندیده است و این پاییز آخرین پاییز بود، پاییزی که هیچ زمستانی را در پی نداشت، نه چنان تمام سال هایی که گذشت.
و امسال برای من در انتهای پاییز شروع شد، سالی که گویا هرگز تمام نخواهد شد. سالی بی بهار، بی تابستان، بدون پاییز و بدون همیشه، سالی بدون تو.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر