سیاه چال

هر شب وقتی می خوام بخوابم به خودم قول می دم که فردا یه روز دیگست روزی که زندگی از نو شروع می شه روزی که اولین روز زندگی جدید من می شه روزی که شروع می شه تا من تموم کارایی که تا حالا انجام ندادم و آرزوشونو داشتم رو انجام بدم روزی که یکی دیگه می شم یکی که می خوام باشم، اما صبح که می شه صبح که از رختخواب بیرون میام دوباره به همون بدی دیروزه روزی که همون رخوتو داره روزی که مثل همیشه است روزی که تولد دوباره نیست ولی تکرار همون روزهای همیشه است تکرار همیشه تکرار نفرت از خودم وحشت از خودم وحشت از ساعتی که روی دیواره که صدای عقربش منو می ترسونه و من که لحظه به لحظه به پایان خودم نزدیکتر کی شم پایانی که مدتهاست بهش رسیدم راهی که خیلی وقته می دونم تموم شده و من که تو خودم گم شدم و خودمو پیدا نمی کنم.
نمی دونم کجا رو اشتباه کردم کدوم اشتباه رو مرتکب شدم و چرا قول هام متزلزلتر از تمام روزهاست و سستتر از تمام شب هاست، و من مثل باتلاقی شدم که با تقلای بیشتر سریعتر توش فرو می رم و هیچ وقت غرق نمی شم و پایانی برایش متصور نیست.
حالا باز این منم با تلاشی دوباره و قولی که امشب برای هزارمین بار به خودم می دم و باز فردایی که ازش وحشت دارم بیشتر از وحشت از تمام لحظه هایی که تا به حال از دست دادمشون.
مثل اسیر تو ته سیاه چالم که هیچ راهی برای نجات نداره و هربار که به چهره ی زندان بان را می نگرم خودم را می بینم که قفل های در زندان را محکمتر می کنم. و به همین زودی ها من خوام مرد بدون اینکه چیزی تغییر کرده باشه مگر اینکه بدتر شده باشه.
کجا را اشتباه کردم؟
کجای راه را اشتباه پیچیدم؟ کی راه را اشتباه رفتم که حالا اینجا گم شده و بدون نشانی برای یافتن راه درست درون خودم را می کاوم؟