شعرهای ناتمام

یه درختی بود جلو خونه، یه چنار قدیمی بود، سنی ازش گدشته بود، برا اینکه به سیمای برق گیر نکنه از یه طرف شاخه‌هاشو زده بودن، با اینکه فاصله داشت با پنجره اتاق من ولی حتی سایه‎اش رو دوست داشتم، صدای برگاش که باد باهاشون حرف میزد یه چیزی بود که تکرار نمیشه، و اون کلاغ لعنتی که یه سال تابستون خواب نذاشته بود برامون، یه تیم کامل S.W.A.T جون کندن تا بلاخره همچین فراری دادنش که دیگه برنگرده.

انگار که اون حس غریب رو صدا کنی بعد جوابی نشنوی، این جواب ندادن هم باعث بشه خوشحال بشی هم غمگینت کنه، دلت برای خود قدیمیت تنگ بشه درحالی که میدونی باید باهاش خداحافظی میکردی، اون تو باید میرفت و رفته، حالا هم دلت براش نتگ شده، برای اون حس سگ سرمای زمستون که بری زیر 3 تا پتو تا اذان صبح فیلم ببینی، بو قهوه همه اتاق رو پر کرده باشه، صبح که شد، مهران بیاد هی اذیتت کنه، بیدارت کنه نذاره بخوابی.

همه اینا رو گفتم که بگم بعضی شعرا با اینکه آشنان ولی اینقدر ازت دور شدن که صداشونو نمیشنوی، و این اصلا بد نیست، گاهی برای پیدا شدن باید اول گم شد، باید اول بزنی به بیراه تا اون تابلو گنده رو ببینی که میگه: عزیز من شما به فنا رفته‎اید.